samen spelen gaat steeds beter...
... en ik laat mij niets afpakken, wat mij is... is van mij!
*** onze trots ***
eerste keer in 't zand
eerste keer op het KDV-Pepijn, spannend!
"...moet ik DIT leuk vinden?"
Voetbal kijken met z'n allen, maar alleen Ami heeft oog voor het spel...
eerste vaderdag-knutsel van Ami JoeHet heeft weer even geduurd maar daar zijn we dan weer...
Het lijkt er op Ami Joe heeft zijn weg binnen het KDV gevonden heeft. Van een moeilijke start als een gespannen manneke met veel tranen tussen al die andere druktemakers, die verwonderd om zich heen zat te kijken waar hij nu weer terecht was gekomen, iets waarvan hij het bestaan niet van wist... tot een redelijk ontspannen ventje, die contact wil leggen en hard lacht als er iets te lachen valt, al weet hij zelf vaak niet waarom, heel grappig.
De sieraden van de leidsters lokken uit tot starende blikken gevolgd door heftig grijpen, maar ook de zachte aaien naar het gezicht en het haar doet ons sterk vermoeden dat hij het naar zijn zin heeft.De laatste keer kreeg mama zelfs geen blik tijdens het afscheid nemen, alleen de auto en zijn vriendinnen waren in het zicht. Voor moeder iets "pijnlijk" maar vooral trots dat hij begint te wennen! Hij slaapt daar erg lang en goed, en eet alles op, zelfs dingen die hij thuis niet krijgt zoals rozijnen (?!).
Afgelopen woensdag was er een gesprek tussen ons en directrice Ellen van het KDV, vaste leidster Marcella van Ami's groep, en coordinator Ellis van de ambulante begeleiding bij de Hartekampgroep. Waarschijnlijk start de ambulante begeleiding aan het eind van de zomer voor 2 uur per week, de indeling gaan we na de observatie-periode bekijken. Maar wel bleek uit het gesprek dat het KDV vindt dat Ami Joe het eigenlijk al vrij snel goed doet! Na een dubbellange wenperiode komt hij langzaam meer tot zichzelf en steeds meer in het ritme van de groep. Het heeft hem goed gedaan om langzaam te mogen wennen, waardoor hij nu al stukken meer ontspannen overkomt.
Hij heeft al wat vriendjes en vriendinnen, die allemaal luidkeels "AMI" beginnen te roepen als hij als laatste van allemaal 's-ochtends binnenkomt... en als hij naar huis gaat, allemaal even dag willen komen zeggen, dan smelt ons hart... hij is welkom hier...
Ondertussen heeft Ami Joe er al minimaal 1 boventand bij, en zojuist is de tweede boventand gespot tijdens een heftige huilbui om niets, dus eigenlijk mogen al voorzichtig 2 boventanden gaan noemen, het ziet er meteen heel anders uit.Zeker ook nu zijn haar zo enorm hard groeit, dan is hij gewoon echt geen baby meer... helemaal niet erg want dit past dan beter bij de stappen die hij maakt, al gaat de tijd er snel.
Als dat kruipen of bil-schuiven nu ook eens zou doorzetten dan klopt het gehele plaatje wat meer, ook ten opzichte van zijn lengte, het blijft een grote vent voor zijn leeftijd, en al helemaal voor een downer! Maar voorlopig lijkt hij te blijven steken op iets wat lijkt op "tijgeren", dus billen de lucht in en heftig gespartel als een vis op het droge... maar hij wil wel... dus komt het vroeg of laat zeker wel. Het is alleen toch wel confronterend als zijn nichtje Iske van 9 maanden jonger al wel bijna kruipt (we geven haar hooguit nog 1 week en dan tolt ze kamer door). Tuurlijk zijn we trots, super trots zelfs op Iske's ontwikkeling, maar alleen valt het verschil zo op en tegelijkertijd geeft dit ook niets want we weten dat Ami Joe ook stappen maakt, op zijn manier. Maar soms zou je willen dat het ook gewoon vanzelf ging. Niets gaat vanzelf bij hem, en je zou het hem zo graag gunnen, dat iets vanzelf ging...
Maar Ami lijkt gelukkig en dat is het belangrijkste van alles. We zijn zijn hartstikke trots op hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten