Spannende tijden...

Het is echt geen kleine baby meer...

Ami Joe's eerste pasfoto voor zijn eigen ID-kaart

schommelen bommelen schommelen....

Dit is het leukste wat er is...

Een rare tijd, een uitdagende maar confronterende tijd is begonnen...

De berichten zijn tegenstrijdig, zonder verwachtingen over een toekomst.

maar hoe kan het ook anders... je wilt vooruit maar de tijd lijkt stil te staan.

Hoe meer je verlangt naar gewoon, hoe verder je er vanaf komt te staan...

Je moet je weg zoeken maar je weet niet waar, of de komt de weg vanzelf naar je toe op het moment dat het wenselijk is?

Alles botst zo met elkaar... heb je lekker met elkaar in de zon gefietst, maar raakt Ami Joe zo enorm overstuur van een ander spelend kind. Heb je positieve berichten gehoord van een arts, maakt iemand een pijnlijke opmerking over zijn uiterlijk.

Veel te lang binnen moeten zitten en afgeschermd moeten leven en nu het mag en kan, komt alles erg hard binnen. Je bent nog niet gewapend tegen de buitenwereld maar de momenten wisselen elkaar zo snel af, je leert maar door te vallen en weer op te staan.

Er is geen rust, iets waar we zo intens naar verlangen...

Zijn gehemelte bleek gelukkig goed te zijn, alleen nog wat aan de slappe kant maar dat zou geen problemen met praten moeten geven. goed nieuws waar we erg, heel erg blij mee waren!

Ook Ami's zaadballen zagen er goed uit op de echo, geen verkalkingen en het formaat/grootte was net als bij elk ander gezond jongentje van zijn leeftijd

De controle afspraak bij de chirurg van Ami's darmoperatie was ook helemaal goed en dat dossier is afgesloten, Hoera!

De ogen van Ami gaven geen grote afwijkingen, zijn sterkte is nu plus 3,5/4, en hopelijk gaan zijn ogen dit op termijn zelf goed corrigeren, dus nog even geen brilletje.. De lens en de bloedvaten zagen er goed uit, en hij kijkt ook niet scheel... door de druppels waren de pupillen van Ami zo groot als schotels en moest hij een zonnebril op, wat natuurlijk fantastisch op zijn hoofd bleef zitten. NOT!

Maar nu wordt het kinderdagverblijf-tijd... en dat wordt een andere tijd...

We krijgen waarschijnlijk ambulante begeleiding hiervoor want het zal lang gaan duren voordat Ami gewend is, hij is nog steeds erg snel overstuur en kan niet veel hebben van anderen.

Hoeveel we hem al proberen te trainen, het wordt afzien, maar hopelijk is het eindresultaat er dan ook naar:

Een vrolijke nieuwsgierige Ami Joe, spelend met andere kindjes, lerend van andere kindjes, vol plezier, en ook even "gewoon" zijn als elk ander kind!

Wat zou dat fijn zijn...