Afgelopen maandag zond de NCRV de Amerikaanse documentaire "Monica and David" uit (2009, Alexandra Codina). Monica en David zijn 35, verloofd en ze hebben allebei het Syndroom van Down. Ze zijn tot over hun oren verliefd op elkaar en besluiten om te trouwen.
Een jaar lang worden ze door filmmaker Alexandra Codina gevolgd met de camera. Alexandra is een nichtje van Monica en kan daardoor erg 'dichtbij' komen. Ze volgt het stel, dat inwoont bij de moeder en stiefvader van Monica, tijdens de voorbereidingen op hun droomhuwelijk, op de trouwdag zelf en in de wittebroodsweken die daarop volgen.
Een jaar lang worden ze door filmmaker Alexandra Codina gevolgd met de camera. Alexandra is een nichtje van Monica en kan daardoor erg 'dichtbij' komen. Ze volgt het stel, dat inwoont bij de moeder en stiefvader van Monica, tijdens de voorbereidingen op hun droomhuwelijk, op de trouwdag zelf en in de wittebroodsweken die daarop volgen.
De documentaire laat niet alleen Monica en David zien en de situaties waarin ze terechtkomen. Ook de moeder en stiefvader van Monica en de moeder van David komen uitgebreid aan bod. Zowel de ouders van Monica als de moeder van David bevinden zich voortdurend in spagaatstand: aan de ene kant proberen ze hun kinderen zo zelfstandig mogelijk te laten zijn, aan de andere kant hebben ze een continue zorg en een doorlopend overuren draaiend ingebouwd beschermingsmechanisme naar hun kinderen toe. De moeder van Monica zegt op een gegeven moment ook: 'Als moeder wil je dat de buitenwereld jouw kind met het syndroom van Down als een gewoon kind ziet, maar ondertussen loop je als ouder zelf het gevaar dat je je kind overbeschermt en op die manier het recht op een zelfstandig bestaan ontneemt’. Dit wordt ook duidelijk op het moment dat David (bij wie plotseling diabetes is vastgesteld) prima in staat blijkt om na slechts drie keer voordoen zijn eigen bloedsuikerspiegel te testen en zelf z'n benodigde injecties toe te dienen.
De tweestrijd die deze ouders voelen is voor ons erg herkenbaar. Ami heeft al zo ontzettend veel meegemaakt, het is gewoon meer dan genoeg op een gegeven moment. Je wilt niet dat hem nog pijn gedaan wordt - fysiek niet, maar ook mentaal niet. Tegelijkertijd besef je je dat je ervoor moet waken niet overbeschermend te worden. Want ondanks zijn zwakke afweersysteem en verhoogde vatbaarheid voor van alles en nog wat kan hij heus wel iets hebben! Maar het blijft spannend. Ieder virus dat voorbij komt is er één, en het blijft de vraag hoe hij er op gaat reageren.
Ook weet je dat er een buitenwereld is waaraan hij wordt blootgesteld en die niet altijd even 'gezellig' is en kan kwetsen. Ook dat is een confrontatie die je aangaat, want je weet dondersgoed dat je hem en jezelf er toch niet eeuwig tegen kan beschermen. En gelukkig gaat ons dat steeds beter af en leren we iedere dag weer bij. Je stelt jezelf open en je ziet dat dat een positief effect op je omgeving heeft. Je ziet andere kinderen met Down en beseft dat er mogelijkheden zijn. Je hebt contact met andere ouders en weet dat je niet alleen staat. Je ziet en hoort die enorm aanstekelijke lach van Ami en je dag is weer goed.
Helaas ben je soms ook een makkelijk doelwit als je je kwetsbaar opstelt, maar dat neem je dan maar voor lief. Wij weten wel beter ;-)
