Weer een nachtje in het ziekenhuis....

Vanmiddag zijn we ons kapotgeschrokken. Op het eind van de voeding van 14.00u. hield Ami ineens op met ademen. Zomaar, uit het niets. Hij liep blauw aan, werd toen grauw en rimpelig, trok z'n armen en benen in en werd toen helemaal slap. Intussen had Bernice (vriendin van Claudia die op bezoek was) 112 al gebeld en probeerden wij Ami weer aan het ademen te krijgen. Uiteindelijk lukte dat na meer dan een minuut (wat er wel 10 leken) door Ami op z'n rug te kloppen en op z'n borst te duwen. De ambulance arriveerde intussen ook, waarna Ami aan diverse apparaten werd gelegd (controle van hartslag, ademhaling, zuurstof, temperatuur). de ambulancebroeders vonden het toch verstandig om even naar het ziekenhuis te gaan en een kinderarts naar Ami te laten kijken, dus Claudia met Ami mee de ambulance in en Bernice en ik met de Fiesta erachteraan. In het ziekenhuis hebben ze een aantal foto's gemaakt, maar daarop was niets te zien. Omdat Ami al twee keer eerder iets dergelijks had gehad (maar dan minder heftig - alleen even geen adem krijgen, zonder blauw te worden) en omdat het protocol het voorschrijft werd besloten om Ami een nachtje te houden ter observatie. Claudia slaapt bij hem, ik slaap thuis. En dat is wat ik nu ook ga doen. Morgen gaan ze verder kijken, misschien dat ze maandag een zgn. `slikvideo´ gaan maken om te kijken of daar iets niet goed zit. Ook kan het reflux zijn, een epileptische aanval of `gewoon´ verslikken.

Ami heeft al genoeg ellende meegemaakt dachten we zo (en wij ook), het moet nu echt een keer ophouden. Dus hopelijk maken we dit nooit meer mee. Het is namelijk echt een enorm %$#&%^$-gevoel als je echt en oprecht het idee hebt dat je zoon voor je neus de pijp uit gaat- ben geloof ik nog nooit zo bang geweest. Juist omdat Ami zo enorm veel al meegemaakt heeft en omdat hij als Downer vatbaarder voor van alles en nog wat proberen we niet al te hypochonder te zijn, maar dit was wel erg eng. Hopelijk nooit meer dus! En nu slapen! Proberen althans...